به نقل از «جام جم آنلاین»

لینوکس‌های بازیگوش

تاریخ انتشار: ۱۹ بهمن ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۹۴۰۱۰۶

در چنین شرایطی لینوکس مزیت‌های مشخصی مثل سرعت بیشتر و امنیت بهتر نسبت به رقبایی مثل ویندوز و مک‌او‌اس به کاربرانش ارائه می‌دهد.

همین موضوع دلیل محبوبیت مثال‌زدنی این سیستم‌عامل بین کاربران حرفه‌ای، برنامه‌نویسان و توسعه‌دهندگان موبایلی است.

به همین نسبت، اجرای بازی‌های رایانه‌ای و به‌خصوص عناوین جدید روی لینوکس نیازمند انبوهی از تنظیمات و اعمال شاقه است که باعث می‌شود کمتر کاربری برای بازی سراغ این سیستم‌عامل برود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

برای حل این مشکل به‌غیر از اجرای دوگانه سیستم‌عامل‌های لینوکس و ویندوز روی یک رایانه که خیلی جالب هم نیست، می‌توانید از توزیع‌های مخصوص بازی‌های ویدئویی لینوکس استفاده کنید.

گرچه با استفاده از این نسخه‌های مخصوص بازی سیستم‌عامل لینوکس هم اجرای بازی‌ها خیلی سرراست و ساده نیست، اما احتمالا به شما امکان می‌دهد بدون تعویض سیستم‌عامل از بازی دلخواهتان لذت ببرید.

در ادامه بهترین توزیع‌های مخصوص گیمینگ لینوکس را با هم مرور می‌کنیم.

برای خوره بازی‌ها

اگر کاربر لینوکس طرفدار نرم‌افزارهای متن‌باز هستید، اما بازی‌های جدید و پر زرق و برق را هم دوست دارید Fedora Games همان‌ چیزی است که دنبالش بودید.

این توزیع لینوکس نشان می‌دهد که متن‌بازها حرف‌های زیادی برای گفتن در صنعت بازی‌های رایانه‌ای دارند. به‌محض نصب این نسخه می‌توانید به صدها عنوان بازی جذاب و مستقل که از پیش روی سیستم‌ شما نصب شده‌اند دسترسی داشته باشید.

مهم‌ نیست چه ژانری از بازی را دوست دارید، چون در کلکسیون Fedora برای هر سلیقه‌ای چیزی پیدا می‌شود. نکته جالب این که می‌توانید از این سیستم‌عامل برای کارهای روزمره هم استفاده کنید. البته نرم‌افزار اختصاصی پلتفرم Steam یا کتابخانه WINE به‌طور پیش‌فرض روی این نسخه نصب نشده‌اند، هرچند می‌توانید اگر خواستید به‌سادگی آنها را دریافت و نصب کنید.

برای خاطره‌بازها

اگر اهل بازی‌های قدیمی هستید و خاطرات شیرین بسیاری با کنسول‌های قدیمی بازی مثل آتاری و سگا دارید، RetroPie بسیار برایتان جذاب خواهد بود. این توزیع از لینوکس، همان‌طور که از نامش مشخص است، در اصل برای رایانه‌های ساده مثل رزبری‌پای توسعه یافته اما با رایانه‌های استاندارد هم سازگار است.

این توزیع لینوکس بسیاری از شبیه‌سازهای کنسول‌های قدیمی را به‌طور پیش‌فرض دارد. البته بازی‌ها به‌طور پیش‌فرض روی آن نصب نشده‌اند و برای دریافت فایل‌های بازی‌ها باید به سایت‌هایی مث NESWorld یا RomHacking سر بزنید و خودتان عناوینی را که می‌خواهید دریافت کنید. از آنجا که RetroPie برای رایانه‌های بسیار سبک مثل Raspberry Pie توسعه یافته، انتخابی ایده‌آل برای احیای یک سیستم قدیمی و تبدیل آن به یک کنسول بازی نوستالژیک است.

نهایت عملکرد

توسعه‌دهندگان توزیع Arch که مخصوص رایانه‌های 64 بیتی توسعه یافته، بیش از هر چیز روی سادگی تاکید داشته‌اند.

توزیع Manjaro که بر پایه Arch توسعه یافته، بهترین انتخاب برای کاربرانی است که علاقه‌ای به ظواهر ندارند اما به‌‌دنبال سرعت و عملکرد قدرتمند رایانه‌های مجهز به لینوکس هستند.

این توزیع از لینوکس به‌طور پیش‌فرض بسیاری از اپلیکیشن‌ها و سرویس‌هایی را که برای راه انداختن بازی‌ها لازم هستند روی خود دارد.

مهم‌ترین این سرویس‌ها، کلاینت Steam است که به شما امکان دسترسی به بهترین و جدیدترین عناوین روز دنیای بازی‌های رایانه‌ای را می‌دهد.

همچنین به‌سادگی و تنها با چند کلیک می‌توانید بازی‌ها را نصب کنید، از ابزارهایی مثل Teamspeak استفاده کنید و کتابخانه تطبیق‌پذیری WINE را در اختیار داشته باشید.

تمام این امکانات به شما اجازه می‌دهند با زحمتی بسیار کمتر نسبت به توزیع‌های استاندارد، یک سیستم گیمینگ براساس نیازهای خود راه‌اندازی کنید.

چرا لینوکس؟

لینوکس به‌علت ساختار متن باز و فلسفه طراحی خود، رابطه چندان جالبی با استودیوهای بزرگ بازی‌سازی ندارد حتی می‌توان گفت اگر پلتفرم استیم وجود نداشت، بسیاری از عناوین محبوب این سال‌ها هرگز در دسترس کاربران لینوکس قرار نمی‌گرفت. درنتیجه، معمولا لینوکس و بازی‌های رایانه‌ای خیلی کنار هم به‌کار برده نمی‌شوند.

برای عناوین مشهور استودیوهای بزرگ که تقریبا همگی برای ویندوز عرضه می‌شوند، راهی به‌جز استفاده از میانبرهایی مثل WINE ندارید.

این سرویس که می‌توانید در آدرس winehq.org پیدایش کنید، به‌ گفته سازندگانش یک شبیه‌ساز ویندوز نیست بلکه یک لایه انطباق‌پذیری لینوکس با ویندوز است که به شما اجازه اجرای بسیاری از بازی‌ها را می‌دهد. البته میزان پشتیبانی از بازی‌ها یکسان نیست و ممکن است برخی عناوین بسیار عالی کار کنند، در حالی که برخی اصلا اجرا نشوند.

در وب‌سایت این سرویس می‌توانید از پشتیبانی WINE از نرم‌‎افزار موردنظر خود مطمئن شوید تا وقت‌تان تلف نشود.

این مشکل تا حدی ناشی از نحوه عرضه درایورهای سخت‌افزاری در لینوکس است. برای مثال حتی اگر شانس آورده باشید و لینوکس از کارت گرافیکی شما پشتیبانی کند، برای استفاده از آن کماکان نیازمند دانلود، کامپایل‌ کردن و نصب درایورهای اختصاصی هستید.

این کار به‌خصوص برای کاربران تازه‌کار اصلا راحت نیست و می‌تواند تمام لذت بازی را از بین ببرد. برای همین هم اگر ‌دنبال تجربه آخرین عناوین و بازی‌های سنگین روز هستید، استفاده از لینوکس را به شما توصیه نمی‌کنیم.

البته، لینوکس برای اجرای بازی‌های قدیمی از بقیه سیستم‌های‌عامل خیلی بهتر است و کنار امکان شبیه‌سازی بسیاری از کنسول‌های قدیمی و خاطره‌انگیز می‌توانید از امکانات داخلی جالب آنها هم استفاده کنید.

برخی از توزیع‌های معرفی‌ شده از قبل Steam یا WINE را نصب دارند یا از کارت‌های گرافیکی پشتیبانی می‌کنند و یک رابط کاربری اختصاصی برای بازی‌های قدیمی دارند اما در نهایت، واقعیت این است که هر ویرایش رسمی‌تر لینوکس مثل Ubuntu هم می‌تواند با کمی وقت و حوصله به یک نسخه مناسب برای بازی تبدیل شود. اما زندگی کوتاه‌تر از آن است که بخواهیم وقتمان را این‌طور بکشیم؛ بهترین توزیع‌های مخصوص گیم لینوکس تنها کار را برای تمام کاربران ساده می‌کنند.

خشایار مریدپور - روزنامه‌نگار فناوری / ضمیمه کلیک روزنامه جام جم

منبع: جام جم آنلاین

کلیدواژه: لینوکس ویندوز بازی های رایانه ای طور پیش فرض استفاده کنید توسعه یافته سیستم عامل بازی ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۹۴۰۱۰۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سوخت گیری در آسمان چگونه و چقدر طول می‌کشد؟

نقش سوخت گیری هوایی را نمی‌توان در مدیریت عملیات‌های مدرن در میدان نبرد نادیده گرفت. توانایی سوخت رسان‌های هوایی در گسترش چشمگیر برد جت‌های جنگی، بمب افکن‌ها و هواپیما‌های راهبردی باعث می‌شود که نیروی هوایی به میزان قابل توجهی برای مدت زمانی طولانی‌تر در آسمان باقی بماند.

به گزارش روزیاتو، سوخت‌گیری هوایی شامل یک هواپیما، معمولاً یک جت جنگنده، بمب‌افکن یا هواپیمای ترابری است، که سرعت خود را با عامل سوخت رسان یکسان کرده و در ادامه مستقیمأ در پشت و زیر یک سوخت رسان هوایی حرکت می‌کند، در ادامه معمولاً این سوخت رسان یک شلنگ یا خط سوخت‌گیری در ارتفاع بالا را برای انتقال سوخت جت به هواپیمای ثانویه آزاد می‌کند. برای مثال، نیروی هوایی ایالات متحده، ده‌ها سوخت رسان یا تانکر هوایی را در اختیار دارد که از عملیات‌های جنگی در سراسر جهان پشتیبانی می‌کنند.

با گذشت زمان، نخبه‌ترین نیرو‌های جنگی جهان سوخت‌گیری هوایی را به یک هنر پیشرفته تبدیل کرده‌اند. بسته به نوع هواپیما، می‌توان این کار را در چند دقیقه انجام داد. در این مقاله به بررسی دقیق‌تر سوخت گیری هوایی می‌پردازیم و دقیقا بررسی خواهیم کرد که سوخت گیری هواپیما در آسمان در شرایط مختلف چقدر طول می‌کشد.

یک مرور کلی

قبل از بررسی فرآیند دقیق سوخت‌گیری هوا به هوا، مهم است که جزئیاتی در مورد خود سوخت رسان‌هایی هوایی بدانید. در حالی که بسیاری از نیرو‌های هوایی از پلتفرم‌های سوخت گیری هوا به هوا استفاده می‌کنند، نیروی هوایی ایالات متحده بدون شک گسترده‌ترین ناوگان سوخت رسانی هوایی را در اختیار دارد.

به طور سنتی، یک تانکر هوایی متشکل از هواپیمایی است که معمولاً از یک هواپیمای غیرنظامی مشتق شده است، هواپیمای که به شدت اصلاح شده تا امکان حمل و نقل مقادیر زیادی سوخت جت را فراهم کند. نیروی هوایی ایالات متحده تمام تانکر‌های هوایی زیر را در اختیار دارد:

این هواپیما‌ها همگی یک هدف منحصر به فرد داشته و برای سوخت گیری انواع مختلف هواپیما بهینه سازی شده اند. برای مثال، MC-۱۳۰J Commando II، عمدتاً با انجام سوخت‌گیری هوا به هوا برای هلیکوپتر‌ها و سایر روتور‌ها از نیرو‌های عملیات ویژه پشتیبانی می‌کند. تانکر‌های هوایی بزرگتر مانند KC-۱۳۵ Stratotanker در درجه اول برای سوخت گیری جنگنده‌های سنگین بهینه سازی شده اند.

فرآیند سوخت گیری هوایی

سوخت‌گیری هوایی فرآیند جدیدی برای نیروی هوایی ایالات متحده نیست، زیرا بیش از ۱۰۰ سال است که وجود دارد. اولین تلاش موفقیت آمیز برای سوخت گیری هواپیما در هوا در ۲۷ ژوئن ۱۹۲۳، درست دو دهه پس از اختراع پرواز سنگین‌تر از هوا توسط برادران رایت انجام شد. بر اساس ادعای وزارت دفاع ایالات متحده، دو ستوان یکم سرویس هوایی ارتش، ویرجیل هاین و فرانک دبلیو سیفرت، با منتقل کردن بنزین از طریق شیلنگ گرانش به هواپیمای دیگری که توسط کاپیتان لاول اچ. اسمیت هدایت می‌شد، یک هواپیمای دوباله ملخ دار را سوخت گیری کردند. این اتفاق بلافاصله چشمان نیروی هوایی را به پتانسیل سوخت گیری هوا به هوا باز کرد.

با این حال، این فرآیند به شدت شبیه سوخت‌گیری هوا به هوا نیست که در اوایل دهه ۱۹۲۰ انجام شد و امروزه شامل سیستم‌های بسیار پیچیده‌تری می‌شود. علاوه بر این، سطح دقت مورد نیاز برای خلبانان برای اجرای موفقیت آمیز مانور سوخت گیری هوایی، جای کمی برای خطا باقی می‌گذارد. توالی پیچیده‌ای که برای سوخت‌گیری لازم است، با قرارگیری دقیق هر دو هواپیما در مجاورت یکدیگر آغاز می‌شود، و اغلب جت‌ها فقط ده متر یا کمی بیشتر از هم فاصله خواهند داشت.

این کار تقریباً همیشه در فضای محدود هوایی انجام می‌شود تا از دخالت هر هواپیمایی در فرآیند سوخت گیری جلوگیری شود. دو نوع سیستم مختلف برای سوخت گیری هوایی وجود دارد که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. سیستم boom یا بازوی متحرک اولین سیستم است و شامل یک هواپیمای گیرنده است که به یک بوم دراز شده در پشت یک هواپیمای سوخت رسان متصل می‌شود، که اجازه می‌دهد تا یک خط بین دو هواپیما ایجاد شود. هنگامی که اتصال ایمن به دست آمد، سوخت تحت فشار از تانکر هوایی به جت دریافت کننده پمپاژ می‌شود.

سیستم دوم، سیستم کاوند و قیف است که در آن هواپیمای دریافت کننده یک کاوند را به داخل یک قیف که از نفتکش دراز شده است، هدایت می‌کند. این روش همچنین می‌تواند یک اتصال ایمن برای انتقال سوخت ایجاد کند. یک فرد متخصص به نام افسر سوخت‌رسانی هوایی (ARO)، تمام عوامل مربوط به انتقال سوخت را نظارت و کنترل می‌کند و حجم و سرعت سوخت را طبق نیاز هواپیما تنظیم می‌کند. یک سیستم دوربین پیشرفته راهنمایی‌های بیشتری را در شرایط دید کمتر فراهم می‌کند و هواپیما مدت کوتاهی پس از سوخت گیری هوایی، برای از سرگیری ماموریتی که قبلا انجام می‌داد ارتباط خود را با سوخت رسان قطع می‌کند. در نتیجه، جای تعجب نیست که ایر فورس تایمز در تحلیل سوخت‌گیری هوا به هوا در سال ۲۰۱۶، این فرآیند را «آشوب سازمان‌یافته» نامید.

برای هواپیما‌های بزرگتر، کل فرآیند معمولاً حدود ۱۰ دقیقه طول می‌کشد که برای بمب افکن‌های بین قاره‌ای مانند B-۵۲ Stratofortress استاندارد است. با این حال، برای جنگنده‌های کوچک‌تر، احتمالاً فقط نیمی از این زمان طول می‌کشد.

آینده سوخت گیری هوایی

آینده سوخت‌گیری هوا به هوا بدون شک مستلزم زمان سوخت‌گیری سریع‌تر و سریع‌تر خواهد بود، چیزی که مزیت قابل توجهی را در طول عملیات‌های جنگی ایجاد می‌کند. افزایش اتوماسیون این فرآیند به هدف بسیاری از نیرو‌های هوایی تبدیل شده است و ایرباس A۳۳۰ MRTT اولین هواپیمای سوخت رسانی است که سوخت‌گیری خودکار هوایی را معرفی کرد. این سیستم خودکار فرآیند سوخت گیری هوایی را با کاهش قابل توجه تعداد وظایف مدیریت شده توسط افسر سوخت‌رسانی هوایی ساده‌تر می‌کند. این سیستم یک فرآیند تشخیص تصویر پیشرفته‌ای را انجام می‌دهد تا موقعیت‌های فضایی هر دو هواپیما را به سرعت پردازش کرده و امکان تراز کردن سریع و دقیق یک خط سوخت گیری را فراهم کند.

بر اساس گزارش ها، این سیستم هنوز برای استفاده در طول روز تایید شده است که نشان از کارآیی فوق العاده اش دارد. اما نیاز به تحقیقات و تست‌های بیشتری وجود دارد تا اطمینان حاصل شود که توانمندی سوخت گیری اتوماتیک را می‌تواند برای شرایط آب و هوایی و دید نامناسب به کار گرفت.